Raf David: Pastoor van 1992-1999: "De internetwereld speelt zich achter mijn rug af."

Iedereen in Klein-Sinaai en omgeving kent Raf David. Hij was pastoor van 92 tot 99. In die paar jaren, zorgde hij voor een gezellige en gemoedelijke sfeer in Klein-Sinaai. Met feesten, recepties en breughelmaaltijden zoals weleer.

We ontmoeten Raf David aan de balie van Psychiatrisch Centrum Sint-Hiëronymus in Sint-Niklaas, waar hij nog altijd als aalmoezenier dienst doet. We vragen hem honderduit over zijn jeugdjaren en het verloop van zijn carriere. Kortom: de biografie van een dorpsfiguur.

 

 

 

Hoe het begon.
Raf David (75) werd in 1936 geboren in Wachtebeke uit een molenaarsgezin. Raf was de jongste van 8 kinderen. 
"Het ouderlijk huis in Wachtebeke was gelegen vlak naast de lagere school. Bij het eeste belsignaal liepen de jongens het huis uit en bij het tweede signaal waren we nog net op tijd om in de rij te gaan staan."
Raf ging na de lagere school in Wachtebeke naar het college in Dendermonde. "Het eerste jaar had ik heel veel moeite om te wennen aan de strenge aanpak. Het gemis van mijn vrienden thuis maakte het alleen maar erger. Het eerste jaar kostte daarom enorm veel moeite. Maar in de vakantieperiodes kon ik naar kampen met de KSA en zo bleef het contact met Wachtebeke steeds behouden. Ik bleef een echte Wachtebekenaar in hart en nieren."

Na 6 jaar secundair in Dendermonde gng Raf 6 jaar naar het seminarie. Na dat seminarie werd bepaald door de oversten welke student wat ging doen. "Ik moest geschiedenis gaan studeren. Dat was nog eens 4 jaar in Leuven. Ik bleef verbonden met Wachtebeke. Na 4 jaar in Leuven keerde ik terug naar het ouderlijke huis in Wachtebeke.
Mijn moeder was ondertussen weduwe geworden.
Ik werd benoemd in het St-Lievenscollege en pendelde tussen Wachtebeke en Gent. In het jaar '77 stierf mijn moeder en moest ik ook terug gaan binnenwonen in het klooster. Dat was ik niet meer gewoon. Ze noemden me daar dan ook 'Den Externen.
Op een goede dag kwam een inspecteur bij mij met de vraag of ik godsdienstleraar wilde worden in de broederschool van St-Niklaas. Ik kwam daar aan en het klikte onmiddellijk met de prefect.
In 1979 werd ik benoemd en ik heb er tot vandaag nog steeds geen spijt van. De sfeer was ongelooflijk en de leerlingen hadden een discipline uit zichzelf. Een geest van openheid.  Volgens Vader Overste zat dat in de muren. Ik heb me hier altijd thuis gevoeld."

 

De tijd van toen.
In 2002, naar aanleiding van het zilveren julileum van de Safarkensmarkt in Wachtebeke gingen de mannen, vrouwen en kinderen in oude klederdracht en keerden even terug naar een tijd toen het dorp nog dichter bij elkaar leefde, de dorpelingen naar de kerk gingen en naar de pastoor op de preekstoel luisterden...
Ook Raf David was gekleed met een soutane.  In dat kader preekte Raf  David zoals vroeger. We confronteren hem met een uitspraak van toen: "Samen met mijn leeftijdsgenoten ben ik opgegroeid in een tijd waarin men ons leerde omhoog te kijken. Op één generatie gebeurde een revolutie. We kijken niet meer omhoog, maar naar onze eigen belangen. Niet meer naar elkaar, maar naar het venster van onze TV en onze computer...''
Wat bedoelde u daarmee?
"Vroeger keek de jeugd omhoog. Men keek naar het kerkraam en nu naar een ander scherm: de tv of de pc. Er zou iets moeten komen dat een combinatie is van de twee. Terug onder de mensen komen en minder in zichzelf gekeerd. Dat zou ik beter vinden.
In de broederschool heb ik dat echter nooit ervaren. Er was kameraadschap en samenwerking."

 

Compostella.
We geven Raf een fles Franse wijn en een St-Jacobsschelp af, het symbool van Compostella en vragen van waar zijn interesse voor deze pelgrimstocht vandaan komt.
"Toen ik nog in Leuven studeerde, leerde ik professor Steppe kennen. Een beroemd kunsthistoricus die interesse had in Spaanse kerkjes. Die man heeft alles gedaan om kerkelijke schatten te bewaren en de waarde van de oude bedevaartweg naar Compostella te reconstrueren.
Een van zijn studenten Mireille Madou (80) heeft de belangstelling voor Compostella bij mij doen groeien.
De eerste keer ben ik 25 jaar geleden alleen naar Compostella gereden. Het was nog erg primitief in het jaar 86. Het jaar daarvoor was het genootschap gesticht.
We kregen in 1989 de toelating om dat ook te doen met studenten. Er ging een broeder mee, een koppel met een cammionette en 6 studenten.
Nadien zijn we nog een aantal keer met studenten gegaan. De wegen waren soms erg gevaarlijk, vaak ook zonder fietspad. Op een keer reed een student zodanig hard bergaf dat hij een auto inhaalde en op het raampje naast de bestuurder tikte. Die jongeman hebben we een fikse opdonder gegeven, want die mannen kenden soms geen gevaar. Maar er zijn gelukkig nooit ongelukken gebeurd. We gingen ooit eens naar de abdij van West-Vleteren en de opdracht was om stil te zijn in retraite. Ook al hadden ze ervoor gekozen, toch bleven die mannen stil, een week lang." (Raf glimlacht met nostalgische blik)
"Een van de leukste ervaringen, was op weg naar Compostella in Rocamadour, een prachtige streek. Helemaal boven is het klooster en wij klopten daar aan om te overnachten. Volgens de overste die opendeed kon dat niet want er was een bisschop in retraite en hij wilde in volledige stilte doorbrengen. Raf David beloofde de overste plechtig dat de jonge studenten allemaal stil zouden zijn. En ze deden dat. We werden ontvangen en mochten aanschuiven aan tafel in de zaal van de kanunniken. Als bedanking voor de prachtige ontvangst, wilden we de bisschop 2 flesjes Chimay geven die we eerder hadden meegenomen op de tocht. De bisschop was zodanig gelukkig dat hij ons de zegen gaf, en ons als voorbeeld stelde voor de Europse jeugd. Dat hoefde nu ook weer niet!" (Raf schatert het uit)

Dan maakt Raf zich een bedenking: "Ik zou jullie wel een trappist willen aanbieden om te drinken. Heb je zin in een trappist?" We nemen even een welverdiende pauze in het aangename gesprek.

 

 

Klein-Sinaai
Hoe bent u in Klein-Sinaai terecht gekomen?  "Op een bepaalde dag in 1992, moest ik naar het bisdom komen en men vroeg of ik priester wilde worden in Klein-Sinaai. De parochie had al 2 jaar geen priester meer. Ik had het nog nooit gedaan maar toch heb ik ja gezegd. Op dat ogenblik wilde men de pastorij afbreken, maar dat kon ik niet zomaar laten gebeuren." Raf toont oude fotos van voor de restauratie.
Hij kon rekenen op 5 gepensioneerde stielmannen die wilden helpen restaureren. "Naast het gebouw kwam een lang zaaltje dat beschikbaar was voor iedere vereniging."

 

De legendarische recepties en feesten.
"In het zaaltje hadden de diverse verenigingen onderdak, want in Klein-Sinaai is het verenigingsleven ongelooflijk. Voor een begrafenis of feest ging men als vanzelf aan het werk. Alles tesamen zijn er 21 verenigingen in Klein Sinaai. Dat zit ingebakken in het dorp. Het zaaltje was altijd bezet."
Boven de pastorij was echter het heiligdom van Raf. "Terwijl de vergaderingen beneden tot in de late uurtjes bezig waren, sliep ik boven door alle lawaai, als een steen."

 

De Grot
Begin maart kwamen weer bijna duizend wielertoeristen afgezakt naar Klein-Sinaai voor de jaarlijkse fietswijding. Het evenement werd ooit gelanceerd door uzelf. Ondertussen is het een groot gebeuren.
"Dit ervaar ik met grote verbazing en blijdschap. We ontdekten op weg naar Compostella een zekere pastoor Massie die in La Bastide d'Armagnac een heel kerkje vol truien en fietsen heeft hangen en daarmee ontstond het idee. Een man als Jacques Van Daele heeft met zijn inzet het gebeuren nog meer leven ingeblazen. Wat ooit kleinschalig door mij werd gestart, is nu echt fantastisch verdergezet door het Comite Parochiefeesten."

 

Anton Van Wilderode
Anton Van Wilderode zijn neef was uw priester-voorganger in Klein-Sinaai. U leerde ook de beroemde dichter zelf goed kennen. Hoe was uw contact met hem?
"Zijn neef Robert Tevenie was 23 jaar lang pastoor in de parochie en na diens dood heeft Van Wilderode de mis 2 jaar overgenomen in het dorp. Daar heb ik hem dan beter leren kennen.
Ik heb een enorme waardering voor zijn werk. Destijds organiseerden we naar aanleiding van zijn 80ste verjaardag met Sylvia Traey een huldeconcert. Anton Van Wilderode was de centrale gast, maar werd niet opgemerkt in de zaal. Net voor het het concert begon, bemerkten we hem, achteraan het zaaltje. Hij had zich in een donker hoekje gezet en niet op zijn erestoel. Het was een erg bescheiden man."


 

Moeilijkste moment?
Sebastiaan (3) en zijn zusje Hannelore (6) werden op zondag 13/07/2008 door hun vader Bruno Noens (36) doodgeslagen, waarna de man zichzelf van het leven beroofde door van een 28 meter hoog gebouw te springen. De kinderen werden op zaterdag 19/07/2008 in Klein-Sinaai begraven. Raf David ging de mis voor en ontroerde de kerk met volgende tekst: "Wij vinden geen woorden om elkaar te troosten noch om uit te drukken hoezeer wij Hannelore en Sebastiaan missen. Het is allemaal zo snel gegaan. Het is zo moeilijk te verwerken en begrijpen zullen we het wellicht nooit"
Hoe moeilijk was dit moment voor u?
"Die kinderen zullen blijvend met hun foto op mijn kamer blijven staan. Dat is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt.
Ik kende de moeder goed en heb het koppel ooit getrouwd. De dag dat ik het in de krant las, was vreselijk.De kinderen zijn begraven in Klein Sinaai."

Hoe bereid u zich daar mentaal op voor?
"Veel luisteren en gepraat met moeder Sylvia en de ouders en schoonouders proberen verzoenen.
Het moest een mooi afscheid worden zonder wraakgevoelens over schuld en onschuld. Als ik eraan denk gaat het bij mij nog steeds door hart en nieren. (slikt)
Op het moment dat de klasgenootjes de roosjes kwamen neerleggen, was een ongelooflijk moment. Het komt nog vaak naar boven."

Door wie wordt u dan getroost, want u moet dit toch ook verwerken?
"Nu schrik ik van uw vraag. Ik ben onder de indruk dat je daar over hebt nagedacht. Gelukkig zit ik hier in St-Niklaas in een centrum waar je direct kunt spreken als je een opvangnet nodig hebt. Hier gebeuren jammergenoeg ook vaak zelfmoorden. Ik kon erover praten, maar andere priesters zullzen dat allicht niet kunnen.
Daarom zou het in de toekomst logisch zijn dat priesters een partner zouden mogen hebben om onder andere dit soort lief en leed te helpen verwerken. Je ligt er anders mee bezig."

 

Boek over Pelgrimstocht doorheen de eeuwen heen.
In het boek drukt u ongerustheid uit over het erfgoed. Vooral de site van de Tiendenschuur Coudenborm. Mocht je de tijd kunnen terugdraaien, hoe zou u dan de site van Boudelo graag hebben gezien?
"Ze hebben in de jaren 70 huizen gezet op de plaats waar ooit de abdij stond. Nu zou zoiets niet meer kunnen. Alfons De Belie heeft enorm veel onderzoek naar de opgravingen gedaan. Er was toen nog de Tiendenschuur Coudenborm en de Weimanshoeve uit de jaren 1600. Ze zijn erin gelukt om deze ook af te breken, ondanks het protest. De Weimanshoeve dateerde uit 1664, de Weiman was diegene die de raven van het veld moest jagen."

"Hoe de resten van Coudenborm erbij liggen, dat is een schande. Mijn grote droom zou zijn om de tiendenschuur te herstellen of te restaureren en dan zou er toch nog iets van Boudelo overblijven. De Boudelohoeve is goed bewaard. Er is nog een kamer om de abt in te ontvangen, te laten overnachten."


 

De verdoemenis van Lysdonck
"Lysdonck was het buitenverblijf van de laatste abt. Het is gerestaureerd met eigen middelen. Die man heeft dat prachtig gerestaureerd.
De man daar is systematisch aan de restauratie begonnen en heeft er jaren aan gewerkt.
Wat weet u over de legende van de ondergrondse tunnel?
"Waar nu Lysdonck is, was enkele jaren geleden een atelier. Er werden mysterieuze verhalen verteld over mannen die in een gang waren gekropen en omgekomen.
Bedoeling was te kunnen ontsnappen. Er waren twee invallen van Gentse kaproenen en het was dus een perfecte vluchtweg vanuit de abdij.


Om het verloop van de de tunnel te kennen, zou je een lijn van Klein-Sinaai richting Lysdonck moeten trekken. Het is maar een woord. Met onze Iphone gaan we naar Google Earth en tonen Raf hoe de tunnel kan lopen. Hij staat ook versteld van de reconstructie op kaart waar Boudelo vroeger zou hebben gestaan. "Dat is werkelijk ongelooflijk, jongeman. Deze wereld speelt zich achter mijn rug af. Ik zou dat ook allemaal willen kennen."

 

Dan is het tijd om afscheid te nemen. Raf geeft ons nog wat documentatie mee om in te kijken en een vleugje 'positieve kijk op de wereld.' Van ons krijgt hij een lekkere fles rode wijn en een St Jacobsschelp met vermelding www.klein-sinaai.be, het symbool van compostella.


We wensen hem proficiat met zijn 75ste verjaardag en zijn hem dankbaar voor de jarenlange inzet in Klein-Sinaai. (tdw)

© 2019 Tony De Wilde. All Rights Reserved.

Please publish modules in offcanvas position.